Ik ben vandaag even iets minder vrolijk zoals ik volgens de naam van dit blog zou moeten zijn, normaal ben ik eigenlijk altijd wel vrolijk maar vanmorgen toen ik op mijn werk kwam (en ik vermoeden al dat er wat was want we kregen een sms'je dat we allemaal om 9.30 uur aanwezig moesten zijn voor een werkbespreking en we doen nooit werkbesprekingen op dinsdag daarvoor is het te druk). Maar goed ik werd apart genomen en toen werd mij verteld dat een collega van mij gisteren op de werkvloer is overleden aan een hartstilstand, 23 jaar.
Dat was best wel heftig, in december vorig jaar is mijn aorta gescheurd en ik heb het overleeft alleen ik was 46 jaar. Met mij gaat het verder goed ik werk een paar uurtjes op therapeutische basis en moet nog steeds voorzichtig zijn maar ik leef! Ik kan je vertellen dat dit een raar gevoel geeft, ik ben hier niet schuldig aan, ik was er niet eens, maar waarom hij wel en ik niet?
Ik hoorde vanmorgen van mijn baas dat gistermiddag zijn vader zijn jas kwam halen als of hij die nog nodig zou hebben, het besef dat zijn zoon niet meer leeft was blijkbaar nog niet echt tot hem doorgedrongen.
Er waren en zijn maatschappelijkwerkers aanwezig voor alle mensen die dat nodig hadden, als je wilde mocht je ook weer naar huis, maar dat wilde niemand, maar iedereen is er wel kapot van, normaal is het altijd een vrolijke bedoening op de werkvloer en in de kantoren maar is er echt een grafstemming (sorry voor het woord maar het geeft goed weer hoe het op het moment daar is).
Ik heb nu even geen zin om mooie plaatjes en vrolijke dingen op het blog te zetten, dit plaats ik voor Jochem op het blog zodat we af en toe als we het (weer) lezen even aan hem mogen denken.